Kun je me helpen om het gegeven dat er maar één Zelf of één Denkgeest is te verzoenen met het feit dat ik mijzelf waarneem als een uniek bewustzijn? Is mijn waarneming dat ik een uniek bewustzijn heb een illusie?
Antwoord: Zo werkelijk als het voor ons lijkt, is ons unieke, individuele bewustzijn in feite deel van de illusoire trukendoos van het ego. Bewustzijn is zelfs de eerste truc die het ego uit die doos heeft getrokken. Een cursus in wonderen zegt vooraan in het Tekstboek dat “het bewuste, het niveau van de waarneming” in feite binnen het illusoire domein van het ego valt. Dat het: “de eerste splitsing (is) die na de afscheiding in de denkgeest werd ingevoerd“ (T3.IV.2:1). Als je denkt aan het gegeven dat waarneming noodzakelijkerwijs een zelf inhoudt dat waarneemt en een ander zelf dat waargenomen wordt, kun je misschien begrijpen waarom de Cursus zegt dat bewustzijn een afgescheiden denkgeest inhoudt, en dus niet werkelijk kan zijn. Daarentegen is er in de Hemel, het domein van kennis of Eenheid-van-denken, geen afscheiding en kan er dus geen waarneming zijn, wat betekent dat er geen zelf is om een ander zelf waar te nemen (T3.IV.1-3).
Tegen het eind van het boek, verwijst de Cursus naar de illusoire aard van individueel bewustzijn, door op te merken: “Omdat de denkgeest gespleten is, lijken de Zonen van God in deze wereld gescheiden te zijn. Ook schijnen hun denkgeesten niet te zijn verbonden. In deze illusoire toestand lijkt het concept van een ‘individuele denkgeest’ betekenis te hebben” (VvT1.2:1-3). En voor het geval we het nog steeds niet door hebben, voegt hij toe: “Het bewuste heeft niveaus en het bewustzijn kan heel dramatisch verschuiven, maar het kan het domein van de waarneming niet ontstijgen. Op zijn hoogst wordt het zich van de werkelijke wereld bewust, en het kan getraind worden om dat in toenemende mate te doen. Maar alleen al het feit dat het niveaus heeft en getraind kan worden, toont aan dat het niet tot kennis kan reiken” (VvT1.7:4-6).
Dus zal bewustzijn achtergelaten worden, of overstegen, wanneer onze denkgeest volkomen genezen is van de onjuiste gedachte van afscheiding, en weer terugkeert naar het domein van kennis of Eenheid-van-denken. Het is dit ogenschijnlijke verlies van individueel, uniek bewustzijn dat ten grondslag ligt aan alle angst die we uiteindelijk associëren met het beoefenen van vergeving. Toch zal er nooit een beroep op ons gedaan worden om ons te ontdoen van dit valse zelf, maar zullen we het loslaten wanneer het geen enkele waarde of betekenis meer voor ons heeft. Dus is de angst van het ego voor vernietiging gewoon weer een truc die het uit zijn illusoire trukendoos haalt om ons in zijn denksysteem geworteld te houden.
Voor verdere bespreking over denkgeest en bewustzijn, zou je V#027, V#032 en V#065 kunnen nalezen.
