Sinds 3 maanden heb ik een vriend. Ik ken hem al 3,5 jaar en ik denk dat ik ‘van hem houd’. Mijn probleem is dat ik gevoelens van minderwaardigheid heb en mezelf veracht omdat ik te zwaar ben. Daarom ben ik vaak jaloers op zijn vriendinnen, ook al weet ik dat hun contacten alleen vriendschappelijk zijn. Ik blijf maar denken dat zo’n leuke man als hij wel bij me weg zal gaan. Daarom stel ik hem op de proef door vaak hele negatieve dingen over mezelf te zeggen en dan te vragen of hij nog steeds bij me wil blijven. Hoe kan Een cursus in wonderen me helpen om de pijn van een laag zelfbeeld te helen en een gezonde, heilige relatie op te bouwen met mijn vriend? Hij heeft veel compassie met mij en is heel respectvol.
Antwoord: De Cursus kan je op de eerste plaats helpen om de werkelijke bron van je minderwaardigheidsgevoelens en zelfverachting te herkennen. De oorzaak is niet je gewicht of een andere eigenschap of tekortkoming waarvan je denkt dat het je minder aantrekkelijk maakt. Het heeft ook niets te maken met wat anderen over je denken of zeggen. Dit is in tegenstelling tot wat de wereld ons vertelt. Maar we hebben de wereld en onze relaties hierin juist gemaakt om de werkelijke oorzaak van onze zelfhaat voor onszelf verborgen te houden. De werkelijke bron is ons geloof dat we een bestaan op onszelf hebben. We denken dat we afgesneden zijn van liefde, door onze beslissing onszelf af te scheiden van God, ondanks de prijs die we onszelf en Hem betaalden. Die beslissing hebben we diep in onze onbewuste denkgeest begraven.
We zijn ervan overtuigd dat we liefdeloos zijn en geen liefde waard zijn omdat we gekozen hebben tegen de liefde die onze werkelijkheid is. Maar in plaats van ons af te vragen of het überhaupt mogelijk is ons af te scheiden van liefde (waarvan de Heilige Geest zegt dat het onmogelijk is) houden we vast aan ons gevoel dat we een afgescheiden identiteit zijn. En vervolgens blijven we buiten onszelf zoeken naar liefde en naar bevestiging van onze waarde. We herinneren ons niet dat wat we zoeken - liefde - al die tijd binnenin ons gebleven is. En zodra we eenmaal op dat verkeerde spoor zitten – van zoeken buiten onszelf - zijn we verloren, omdat we dan ervoor gekozen hebben om liefde overal te zoeken behalve waar we ze kunnen vinden (T29.VII).
Er is niets wat we zelf kunnen doen om onze gevoelens van minderwaardigheid ongedaan te maken en onszelf de liefde te bieden waar we zo wanhopig naar verlangen. En dat is in feite goed nieuws, want de waarheid is dat we niets hoeven te doen om onze waarde vast te stellen. Immers: “Jouw waarde wordt bepaald door God. Zolang jij dit betwist, zal al wat je doet angstaanjagend zijn, in het bijzonder elke situatie die zich leent voor het geloof in meerderwaardigheid en minderwaardigheid … niets wat jij doet of denkt of wenst of maakt is nodig om jouw waarde te bepalen. Dit punt is, behalve in waanvoorstellingen, onomstreden” (T4.I.7:2,3,6,7).
Nu verwacht Jezus niet dat we onze waarde direct zullen inzien alleen omdat hij het zegt. Dus dienen relaties als onze lessen en worden ze het klaslokaal waarin we geleidelijk leren onze waarde als de schuldeloze Zoon van God te herkennen. En dat leren we door te gaan zien hoe we onszelf op allerlei manieren van het tegenovergestelde proberen te overtuigen en door ons steeds meer bewust te worden van de werkelijke reden waarom we dat doen. We willen geloven dat anderen de sleutel tot ons geluk hebben, omdat we dan geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor onze eigen keuze om afgescheiden en diep ongelukkig te zijn. De Cursus voorziet niet in specifieke richtlijnen voor goede relaties in termen van de wereld. Maar hij voorziet wel in een manier om onze waarneming van onszelf en anderen te genezen, ongeacht hoe de relatie wat betreft de vorm verloopt. De angst, schuld, schaamte en woede, die de normaalste zaak van de wereld lijken in onze speciale relaties, worden nu de signalen dat er een andere manier is om naar onszelf en anderen te kijken.
