Onlangs ben ik begonnen met een 12-stappen-programma voor drugsverslaving. Het lijkt de goede kant uit te gaan. Ik weet dat Kenneth heeft gezegd dat we met sommige problemen moeten omgaan op het niveau van de wereld, maar alleen zodat we ze kunnen zien voor wat ze zijn. Is er nog iets wat ik moet weten als ik dit programma (dat het probleem zeer werkelijk maakt) wil combineren met de Cursus?
Antwoord: Wanneer we te maken hebben met symptomen van een ziekte, in welke vorm ook, dan is het meestal erg behulpzaam om eerst te proberen die te verhelpen. Pas daarna zijn we er klaar voor ons te richten op de diepere, onderliggende oorzaken van ons leed. De Cursus helpt ons om met die oorzaak in contact te komen. Bij een lichamelijke crisis, zoals een hartaanval of blindedarmontsteking, hebben we eerst medische behandeling nodig om de lichamelijke symptomen te verlichten. Zo ook als we vastzitten in een vorm van verslavend en zelfvernietigend gedrag. De verslaving onder controle krijgen is dan de eerste stap. Het 12-stappen-programma is daar meestal zeer effectief in. Nu is het waar dat, vanuit het perspectief van de Cursus, deze programma’s de onderliggende bron van het leed niet oplossen. Maar het ontwikkelen van enige discipline en controle rond zelfvernietigend gedrag is vaak een essentiële eerste stap in het proces.
Als student van de Cursus zouden we kunnen erkennen dat zulke behandelingen buitengewoon behulpzaam kunnen zijn en dat er vervolgens verdere stappen gezet zullen moeten worden. Alle pogingen om een probleem op het niveau van de wereld op te lossen in plaats van te kijken naar de onderliggende oorzaak van het probleem in de denkgeest, noemt de Cursus magie. In ons dagelijks leven maken de meesten van ons vaak of uitsluitend gebruik van magie als oplossing van wat we zien als onze problemen. Behandelingen van medische problemen en verslavingen zoals je in je vraag beschrijft, worden vanuit het perspectief van de Cursus allemaal gezien als magie. De Cursus onderwijst dat magie niet geneest, want ware genezing vindt alleen plaats door het loslaten van de schuld, ontstaan door zelfveroordeling, in onze eigen denkgeest (T2.IV.4:3) Maar dit moet niet worden begrepen als dat de Cursus stelling neemt tegen magie. In feite erkent Jezus dat wanneer onze angst nog te groot is: “het verstandig [kan] zijn om ten opzichte van lichaam en denkgeest een tussenweg te bewandelen, waarbij aan iets van buitenaf tijdelijk genezende werking wordt toegeschreven” (T2.IV.4:6).
Bovendien, omdat alles in de wereld van vormen neutraal is en de Cursus onderwijst dat het doel dat wij eraan geven onze enige echte zorg zou moeten zijn (T4.V.6:8,9), is de sleutel voor alles wat je doet dat je je ervan bewust bent hoe je iets gebruikt. Dat geldt ook voor het 12-stappen-programma voor verslaafden. Het dient een egodoel als je het gebruikt om je geloof in de werkelijkheid van jouw zwakte en beperking te versterken, en als een middel om jezelf te zien als afgescheiden en anders dan anderen. De Heilige Geest ziet het 12-stappen-programma als een manier om vriendelijk voor jezelf te zijn. Als een erkenning dat je hulp nodig hebt die van buiten je ego-zelf komt en dat je hetzelfde bent als iedereen. Want ondanks de verschillen in vorm tussen onze levens, zitten we allemaal gevangen in de ego-val van ons geloof in schuld, aanval en angst. Door het zo te zien, dient het programma het doel van de Heilige Geest. Het is overigens heel normaal wanneer je het gevoel hebt dat je heen en weer schommelt tussen deze twee doelen.
Je hebt natuurlijk gelijk dat het uiteindelijk niet mogelijk is de Cursus en het 12-stappen-programma als spirituele paden te combineren. Ze zeggen verschillende dingen en elke poging om ze te combineren zal de effectiviteit van beide beduidend verminderen. Als je deelneemt aan het 12-stappen-programma, is het na verloop van tijd wellicht behulpzaam om jezelf eraan te herinneren dat verslaving aan schuld in de denkgeest ons enige probleem is. We denken dat deze verslaving aan schuld ons ‘behoedt’ voor liefde. We projecteren die schuld naar buiten in de verschillende vormen van conflict in ons leven, om te vermijden dat we in contact komen met het werkelijke probleem in de denkgeest. En drugsverslaving is alleen maar een van de vele vormen van uiterlijk conflict waar we onszelf van voorzien om te vermijden dat we kijken naar de schuld vanbinnen. Maar wanneer je eenmaal begrijpt waarvoor je je verslavingsprobleem gebruikt, kun je deze een ander doel geven.
Drugsverslaving wordt dus gezien als een symptoom of manifestatie van het onderliggende probleem van de schuld in je denkgeest en niet als het werkelijke probleem. Door het uiterlijke probleem te erkennen maak je de weg vrij om weer in contact te komen met het probleem van schuld dat diep in je denkgeest begraven ligt. En door de schuld en de oordelen los te laten die je associeert met je drugsverslaving, zul je merken dat de behoefte aan een verdediging (drugverslaving) tegen de schuld in je denkgeest na verloop van tijd afneemt.
De uiteindelijke focus van jouw genezingswerk ligt dus niet op het uiterlijke probleem van de drugsverslaving, maar op de verborgen schuld, waar de verslaving je mee in contact brengt. Je kunt je verslaving diepgaand onderzoeken, wat ook inhoudt dat je kijkt naar wie jij wellicht de schuld geeft van jouw verslaving, en naar de gevolgen van je verslaving op je huidige relaties en die uit je verleden. Daarvoor kan het 12-stappen-programma heel behulpzaam zijn. Op die manier kun je je schuld opsporen “langs alle kronkelwegen” (T.15.X.5:1) in de vorm, en terugleiden naar zijn oorsprong in de denkgeest, waar hij vervolgens ongedaan gemaakt kan worden.
