Zeven maanden geleden dacht dat ik op een vredige en liefdevolle manier een beslissing nam. Ik had bij deze beslissing raad en steun. Nu heb ik onlangs iets te horen gekregen waardoor ik mijn actie in twijfel trek. Toentertijd was dit naar mijn gevoel het meest liefdevol en vriendelijk. Ik vind dit heel schokkend en ik heb de audiocassettes over ‘Regels voor beslissingen’ opnieuw beluisterd. Ik denk dat ik het schuldgevoel en de beschuldigingen over mijn actie nooit heb opgegeven. Ik weet dat de Cursus een proces is; ik ben al 12 jaar student, maar toen dit gebeurde, vroeg ik me af of ik wel enige vooruitgang heb geboekt. Ik weet dat het in de Cursus niet over handelingen in deze wereld gaat. Heb ik hier te maken met twee verschillende situaties of worstel ik nog steeds met het ene oorspronkelijke probleem?
Antwoord: Als jij het gevoel had dat je het meest liefdevolle en vriendelijke hebt gedaan, dan moet je daarbij blijven. Weet je, we hebben onszelf zodanig beperkt en zoveel verdedigingslagen opgeworpen vanwege onze keuze voor de gedachte dat we een lichaam zijn, dat we gewoonweg niet meer in contact zijn met wat er onder de oppervlakte van ons bewuste gewaarzijn gaande is. We kunnen het grotere geheel helemaal niet zien, daarom weten we niet waar we ons bevinden op ons Verzoeningspad. Dus het heeft geen nut om onze vooruitgang in twijfel te trekken. Daarom helpt het zo om Jezus als leraar te hebben. Door de richtlijnen van zijn Cursus te volgen, worden we steeds dieper onze denkgeest binnengeleid en komen we langzaam in contact met de onderliggende motivaties voor onze handelingen en denkpatronen.
Jouw ervaring is dus helemaal niet ongewoon. We kunnen allemaal terugkijken op beslissingen die ons de juiste leken, maar waarvan we nu beseffen dat we iets over het hoofd gezien hebben of onszelf gewoon misleid hebben, omdat we intussen meer aan het licht hebben gebracht van wat we over onszelf in onze denkgeest verborgen hielden. Dat kun je verwachten naarmate je verder gaat, maar het helpt niet om je er schuldig over te voelen. Je schuldig voelen zal het probleem alleen maar versterken en de oplossing verborgen houden.
De ‘juiste’ reactie is een gevoel van dankbaarheid omdat je weer wat meer geleerd hebt over de werking van je ego, zodat je nu waakzamer kunt zijn voor dit soort manoeuvres. Zo’n ervaring maakt je nederig, maar als je aanvaardt dat de reis naar de duisternis van je denkgeest – met Jezus’ liefde als gids – je doel is, dan zal het je niet zo verbazen wanneer je deze ogenblikken van zelfmisleiding ontdekt. Uiteindelijk zul je inzien dat het allemaal een verdediging is tegen het licht en de liefde die aanwezig is en die onze ware werkelijkheid is.
