Hoe langer ik Een cursus in wonderen bestudeer, hoe meer ik, naar mijn idee, achteruit lijk te gaan in plaats van vooruit. Mijn denkgeest is lawaaiiger dan ooit. Hoe komt dat?
Antwoord: De Cursus heeft een behulpzame zienswijze hierop: “Stel jezelf niet aan het hoofd hiervan (van het ontwaken tot kennis), want jij kunt het onderscheid niet maken tussen vooruitgang en achteruitgang. Sommige van je grootste vorderingen heb jij als mislukking aangemerkt, terwijl je sommige van je diepste inzinkingen als succes hebt bestempeld" (T18.V.1:5-6). We weten in feite helemaal niet hoe ver we gevorderd zijn; we weten zelfs niet of we voor- of achteruit gaan. Het is belangrijk dat we hieraan denken wanneer we de Cursus bestuderen, om geen tijd en inspanning te verspillen aan het beoordelen of evalueren van onszelf. Het ‘lawaai’ in je denkgeest dat nu luider dan ooit lijkt te zijn, was er waarschijnlijk al voordat je met de Cursus begon. Het verschil is dat je je er nu bewust van bent. Nu weet je dat je een denkgeest hebt én dat hij luidruchtig is, en de Cursus helpt ons nu juist om precies dát te leren.
Wij beginnen dit te oefenen door te leren niet te ontkennen dat we ons lawaai gebruiken om de “zachte, stille Stem” (T21.V.1:6) van de Heilige Geest te overstemmen. Ontkenning maakt deel uit van onze verdedigingsstrategie als ego, en dat betekent dat als we onze luidruchtige denkgeest beginnen te horen, we een begin maken met het ongedaan maken van de ontkenning. Wanneer onze toewijding aan de studie van de Cursus nog groter wordt, lijkt het lawaai door onze weerstand soms nog luider te worden. Onze ego-identiteit voelt zich bedreigd door wat we leren en bindt op allerlei manieren de strijd aan, zoals door een lawaaiige denkgeest. Dit is ook een truc van het ego om ons ervan te overtuigen te stoppen met streven naar de waarheid, want het vertelt dat we er ‘slechter van worden’. Het is onze taak aandacht te gaan besteden aan het geklets in onze denkgeest, aangezien deze zegt wat we geloven. Het hele kernpunt van het trainen van de denkgeest zoals de Cursus dat beoogt, is het aan het licht brengen van de gedachten, oordelen, overtuigingen en leugens die in onze denkgeest verborgen zitten en die ons gevoelens van schuld en angst bezorgen. Het goede nieuws is: “De zachte, stille Stem namens God wordt niet overstemd door al het schorre gekrijs en zinloos geraas van het ego tegen degenen die Haar wensen te horen” (T21.V.1:6).
Wanneer we al onze tegenwerpingen gehoord en vergeven hebben, zullen we horen wat Hij ons toefluistert.
